CAD tekenen is, net als 3D modeling, heden ten dagen ook niet meer weg te denken. Vroeger werden de tekeningen nog echt getekend. Eerst maakte de constructeur een opzet met potlood. Hij rekende de afstanden uit op de rekenmachine. Daarna ging de opzet naar de tekenaar. Die spande daar een ander half transparant vel overheen om zo de opzet over te kunnen trekken in inkt met behulp van speciale tekenpennen die per kleur een specifieke lijndikte gaven.
Vandaag de dag worden de tekeningen gegenereerd uit het 3D model. De constructeur opent een tekenvel met kader. Daarop sleept hij als het ware de onderdelen en samenstellingen – die hij reeds in 3D heeft gemaakt – naar binnen. Zet ze in de juiste stand, definieert doorsneden en details. Tenslotte voegt hij al dan niet automatisch de bemating toe en roept de stuklijst op die dus in de 3D omgeving al bekend is.
Veel zaken zijn geautomatiseerd en veel mogelijkheden zijn vastgesteld in stijlen en formats. Dit alles brengt grote voordelen met zich mee. Het enige nadeel hiervan is dat je tegenwoordig nog moeilijk kan zien of het een beginnend of zeer ervaren tekenaar is geweest die de tekening maakte
